Modlitwy ministranta

Boże Narodzenie

Adwent

Okres zwykły

Okres wielkanocny

Naczynia liturgiczne

Kielich i co do niego należy

Kielich należy do przedmiotów koniecznych do sprawowania Mszy św., które powinny być otaczane szczególnym szacunkiem, gdyż w nim po konsekracji znajduje się Krew Pańska. Wymaga się, żeby był on wykonany ze szlachetnego metalu, który nie  podlegałby korozji i przynajmniej od wewnątrz powinien być pozłocony. W jego budowie wyróżnia się stopę, czarę i łączący je trzon. W I-szych wiekach chrześcijaństwa kielich zaopatrzony był w dwa uchwyty umożliwiające trzymanie go przez diakona podczas udzielania Komunii św. pod dwiema postaciami.
Korporał jest małym obrusem lnianym, na którym umieszcza się w czasie Liturgii Eucharystycznej dary ofiarne (chleb i wino). Na korporale również przechowuje się i wystawia Najświętszy Sakrament. (przyp. Dlatego ważne jest, byście przed wystawieniem Najświętszego Sakramentu oprócz ustawienia świec na ołtarzu nie zapomnieli rozłożyć korporału).
Palka służy do przykrywania kielicha podczas sprawowania Eucharystii. Wykonywana jest z podwójnie złożonego materiału, który zwykle jest usztywniony np. tekturką. Palka nie posiada znaczenia symbolicznego, a jedynie praktyczne – zabezpiecza znajdującą się w kielich Krew Pańską przed np. owadami.
Puryfikaterz jest ręczniczkiem służącym do oczyszczania pateny i wycierania kielicha przy udzielaniu Komunii św. pod dwiema  postaciami oraz po zakończeniu Komunii św. - podczas puryfikacji (przyp. chyba wiecie co to puryfikacja ;P).
Welon jest używany welon na kielich, czyli tkanina (chusta) koloru białego lub koloru ornatu, którą nakryty jest kielich do momentu przygotowania darów ofiarnych. Ponownie kielich nakrywa się tym welonem po Komunii świętej.

Naczynia używane podczas Mszy

Ampułki są używanymi począwszy od starożytności naczyniami kształtem przypominającym dzbanuszki, w których w czasie ofiarowania przynosi się wino i wodę. Zwykle umieszcza się je na szklanej lub metalowej tace.
Lawaterz jest naczyniem używanym do obmycia rąk podczas ofiarowania (lavabo). Niestety jest dość rzadko używany w liturgii – często jego funkcję pełni ampułka z wodą. Składa się on z dwóch części: naczynia na wodę (w kształcie dzbanka) i tacy, na którą spływa woda.
Patena jest naczyniem, na którym podczas Mszy św. umieszcza się hostię do konsekracji, a następnie łamie się Chleb Eucharystyczny. Pierwotnie miała ona kształt miski, dziś kształtem przypomina zwykle mały płaski talerzyk. Bywają jednak głębsze pateny, w których można obok hostii dla celebransa i koncelebransów (jeśli są) umieścić komunikanty dla wiernych – jest to piękny symbol przypominający, że cały Lud Boży spożywa z jednego chleba.
Puszka (ciborium) jest naczyniem do przechowywania Chleba Eucharystycznego. Pierwotnie była okrągłym lub kwadratowym pudełkiem, a w średniowieczu przybrała kształt przykrywanego kielicha. Natomiast Rytuał Rzymski zalecił, aby na puszkę nakładać welon.
Akolitki - Tak często nazywane są świece, które dwóch ministrantów niesie obok Krzyża podczas procesyjnego wejścia na początku Mszy świętej. Świece te używane są później podczas czytania Ewangelii a także podczas Liturgii Eucharystycznej.
Kociołek – jest to naczynie liturgiczne, które z zewnątrz wygląda jak wiaderko, posiada metalowy uchwyt. W czasie liturgii służy do przenoszenia wody święconej podczas obrzędu asperges.
Kropidło – jest to przedmiot liturgiczny służący do obrzędu aspersji. Niejako wyróżniamy dwa rodzaje kropideł (służą one do tego samego, mają jednak nieco inny wygląd). Pierwsze z nich składa się z uchwytu, na którego końcu znajduje się metalowa kula z małymi otworkami. W środku znajduje się gąbka nasączona wodą święconą. Ten rodzaj kropidła stosuje się np. podczas wizyty duszpasterskiej. Drugi rodzaj posiada na końcu zamiast kuli, włosie. Drugi rodzaj kropidła częściej występuje podczas pokropienia wiernych w kościele. Kiedy kapłan kropi wiernych wodą święconą to jest to przypomnienie sakramentu chrztu i świadomego odrzucenia zła na rzecz dobra. Gdy kapłan święci określone przedmioty, wówczas jest to znak że Bóg bierze pod opiekę ludzi, którzy będą te przedmioty nosić.

Stopnie ministranckie

Krucyferariusz - ministrant krzyża

Do procesji używa się tzw. krzyża procesyjnego. Krzyż ten jest umieszczony na specjalnym drzewcu. Należy zwrócić uwagę na to, aby nieść go pionowo; nie przechylając na boki. Figurka ukrzyżowanego Chrystusa zawsze jest zwrócona do przodu - w kierunku pochodu procesji, tak jak twarz ministranta. Krzyż niesiemy zawsze dwiema rękami. Biorąc do ręki krzyż całujemy go i niesiemy cały czas ze czcią. Kończąc posługę także całujemy krzyż i umieszczamy w przeznaczonym dla niego miejscu. Ministrant krzyża idzie w procesji pomiędzy ministrantami światła. Jeżeli przejście jest wąskie, pozostaje on pół kroku za ministrantami światła - świece służą podkreśleniu znaczenia krzyża, a nie pleców krucyferariusza. Po dojściu procesji, ministrant krzyża ustawia go w odpowiednim stojaku lub odnosi do zakrystii. Może także ustawić się z nim twarzą w kierunku ludu w obrębie prezbiterium i tak pozostać przez całą mszę. Nie czyni wówczas żadnych gestów liturgicznych.

Troska o krzyż

Zadaniem krucyferariusza jest również troska o krzyż. Interesuje się on najpierw wyglądem i miejscem przechowywania krzyża procesyjnego. Nie może nieść w procesji krzyża zakurzonego lub uszkodzonego. Dlatego musi go przygotować wcześniej. Krzyżowi okazuje się zawsze największy szacunek. Umieszczamy go tylko i wyłącznie w przeznaczonym do tego celu stojaku.

Ministrant księgi

Jeżeli ministrant bierze do ręki mszał, aby go podać kapłanowi, czyni to w następujący sposób:

ustawia się z zewnętrznej strony Celebransa, nie od strony środka kościoła,

stoi w taki sposób, aby nie zasłaniać kapłana wiernym i nie zasłaniać mikrofonu,

mszał opiera na ręce zwróconej w stronę kapłana, trzymając go w narożniku od spodu. Drugą ręką otwiera mszał, przewraca strony i zamyka go.

Podczas procesji Wejścia ministrant księgi idzie przed lub nieco za celebransem, wraz z ceremoniarzem. Po dojściu procesji, usługuje wedle rubryk. Podczas obrzędów wstępnych trzyma mszał na ręce; składa go dopiero po "amen", kończącym kolektę. Po zakończeniu modlitwy wiernych kładzie mszał na podstawce i ustawia po lewej stronie ołtarza. Cały czas pozostaje po lewej stronie celebransa, stojąc pół kroku za nim. Jeżeli jest więcej niż jeden koncelebrans, ministrant księgi odchodzi na swoje miejsce przed rozpoczęciem odmawiania prefacji przez celebransa. Po komunii św. składa mszał i pulpit. Podczas obrzędów zakończenia trzyma mszał na ręce.
Troska o księgi liturgiczne
Księgom liturgicznym należy się poszanowanie z kilku powodów:

1. służą do sprawowania świętych czynności,
2. zawierają fragmenty Pisma św.,
3. zawierają teksty modlitw Kościoła, przez które oddaje się cześć Bogu,
4. są własnością wspólnoty parafialnej.

Ich wygląd zewnętrzny ma podkreślać wielkość i godność liturgii, a nasz stosunek do nich powinien być wzorowany na szacunku, jaki oddajemy księdze Pisma św."

Symbole

Ciemnica

Kaplica adoracji popularnie zwana ciemnicą jest odpowiednio przyozdobionym miejscem, w którym przechowuje się Najświętszy Sakrament. Chleb eucharystyczny przenosi się tam na zakończenie Mszy Wieczerzy Pańskiej (po modlitwie po Komunii), w puszce przykrytej welonem. Tam też, począwszy od zakończenia liturgii wielkoczwartkowej do rozpoczęcia wielkopiątkowej Liturgii Męki Pańskiej, trwa adoracja Najświętszego Sakramentu.

Grób Pański

Stanowi symbol grobu Jezusa. W Kościele od bardzo dawna istniał zwyczaj, że chrześcijanie gromadzili się w Jerozolimie w miejscach związanych z najważniejszymi wydarzeniami zbawczymi. W ten sposób w duchu przemierzali oni wraz z Odkupicielem drogę od Wieczernika, poprzez Ogród Oliwny aż do miejsca, w którym złożono Jego Ciało i gdzie dokonało się zmartwychwstanie. Z czasem inne wspólnoty wiernych zaczęły przejmować tę tradycję i tak powstał zwyczaj urządzania Grobu Pańskiego – w Polsce jest on znany od XIV w. Zależnie od miejsca i okresu, w grobie umieszczano Najświętszy Sakrament, bądź krzyż.

Ogień

Jest symbolem pojawiającym się w pierwszej części liturgii Wigilii Paschalnej – w czasie liturgii światła. Oznacza on światłość, której udziela Bóg przez swojego Syna. Szczególnie prawda ta jest wyrażona w tym, że właśnie od tego poświęconego ognia zapalony zostaje paschał – znak Chrystusa Zmartwychwstałego.

Paschał

 Jest to świeca symbolizująca Chrystusa Zmartwychwstałego, który jest Światłością świata (J 8,12; 9,5) – prawda ta szczególnie jest podkreślona w procesji do kościoła, w czasie której śpiewa się trzykrotnie słowa: “Światło Chrystusa”. Wtedy to przychodzą nam na pamięć słowa Zbawiciela: Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia (J 8,12). Poświęcenie paschału dokonuje się w początkowej części liturgii Wigilii Paschalnej. Wtedy to na paschale zostają umieszczone: krzyż przypominający o śmierci Jezusa, pięć ziaren kadzidła, które symbolizują pięć ran Jezusa, które zachowały się na Jego ciele po zmartwychwstaniu (ręce, nogi i bok), litery greckie alfa i omega oraz cyfry roku kalendarzowego oznaczające, że Chrystus jest początkiem i końcem wszystkiego, a więc jest Bogiem i że do Niego należy czas i wieczność.

Woda chrzcielna

Poświęcana jest podczas liturgii Wigilii Paschalnej. Woda ta służy do udzielania sakramentu chrztu w czasie Wigilii Paschalnej, a także w ciągu okresu wielkanocnego oraz do pokropienia wiernych po odnowieniu przyrzeczeń chrzcielnych. Jest ona znakiem odrodzenia do nowego życia. Modlitwa poświęcenia ma formę prefacji, a po tejże modlitwie w wodzie zostaje zanurzony paschał. Obrzęd ten wyraża prośbę do Ojca, aby przez swego Syna (którego paschał symbolizuje) zesłał na tę wodę Ducha Świętego, by uzyskała moc uświęcania. Gest ten oznacza również, że w sakramencie chrztu współumieramy z Chrystusem, aby wraz z Nim powstać do nowego życia